Tym którzy mnie nie znają, zaznaczam, że tak! jestem idealistką ;P ale dopuszczam myśl, że za jakiś czas wprowadzę może korektę do tych moich przemyśleń o miłości. Albo nie ;)
I kolejne Walentynki minęły...
Niektórzy nie lubią Walentynek. Nie dziwię się. Tak jakby tylko w tym dniu był czas na wyjątkową miłość i jej okazywanie. Wiadomo, że nie.
Ja nawet lubię to święto. Wszystko zależy od tego, przez jakie okulary na nie patrzymy. Wszędzie unoszą się serduszka, a w powietrzu aż gęsto od różnego rodzaju romantyczności i częściej niż zwykle pojawia się napis "Kocham Cię". A to jest zawsze bardzo ważne zdanie. Zdanie, które powinno nas otulać, wypełniać i z nas płynąć każdego dnia. Nie tylko w Walentynki, i nie tylko do partnerów romantycznych, ale przede wszystkim do nas samych, do naszych dzieci, rodzin, zwierząt, przyrody, przyjaciół, a nawet wrogów. Ale to temat na inne rozMyśliania.
W niedzielę chodziłam po dzikich polach i lesie sosnowym. Świeciło słońce pierwszymi mocniejszymi promieniami i wiał wiatr.. Znacie ten rodzaj wiatru, który próbuje porwać nas do tańca, wyszeptać coś ważnego do ucha, muska wietrznymi wargami nasze policzki. A do tego wciąga też promienie słońca, i dzieje się jakieś cudowne, subtelne szaleństwo. I ten promienny wiatr przynosi myśli, jak drobinki pyłku kwiatowego lub nasiona. Osiadają w głowie. I czasem po kilku dniach, a czasem od razu, zaczynają cichutko kiełkować.
Chyba coś odkryłam na tym polu pełnym śpiących sosen.
Dorastałam, jak wielu z nas, w marzeniu o wielkiej miłości. Wiecie, tej, że księżniczka, książę, najlepiej na białym koniu, że się spotkają, pobiorą i będą żyć długo i szczęśliwie. Znamy to, prawda? To marzenie stworzyły nam te wszystkie bajki i baśnie, filmy, religia chrześcijańska, ale też głębokie pragnienie miłości, zupełnie niezależne od całej reszty. Bo każdy z nas potrzebuje miłości i akceptacji do życia. I to jest bezdyskusyjny fakt.
Mijały lata, i zaczęło w tym moim marzeniu o wielkiej miłości zgrzytać. Zdarzenie po zdarzeniu, przeżywałam swoje zawody sercowe. Zdziwienie, że ten pierwszy, to nie był ten. Ani ten drugi, i kolejny. Rozczarowanie, że tak trudno trafić na kogoś, kto w tym samym czasie chce Ciebie kochać, tak jak Ty jego. I obok tego wszystkiego jak domino zaczęły upadać bajkowe związki przyjaciół, zaczęły sypać się ich problemy, z brakiem wzajemnego zrozumienia, z różnym podejściem do życia, do wychowania dzieci... sami wiecie ile tego jest.
Jednocześnie moi przyjaciele, ale też mądre książki, i artykuły, nowoczesna psychologia, zaczęły wskazywać mi na inny kierunek myślenia o miłości i związkach. Pierwsze, co musiałam sobie na nowo ułożyć w głowie, to to, że nie istnieje jedna miłość na całe życie, że można iść z kimś przez chwilę, potem się rozstać, a potem iść dalej z kimś innym. I to zrozumiałam i zaakceptowałam już dawno.
A potem zaczęły się schody...
Okazało się, że większość ludzi jednak podchodzi do miłości i związków romantycznych dość rozsądkowo. A im jestem starsza, im więcej wokół technologii, internetu i konsumpcji, tym bardziej mam wrażenie, że ludzie szukają miłości kalkulując w głowie co i z kim można osiągnąć, lub że już czas, bo potem będzie za późno, lub że co ludzie powiedzą, itp. Inni próbują "odhaczać" jakieś wymagania, które ta osoba ma spełnić. Najpierw w wyglądzie, że ma być taki, a taki, albo taka, a taka. A potem cała gama cech charakteru, że ma być dojrzały/a, zorganizowany/a, zaradny/a, z takim zawodem, lub innym, mieszkać tu, albo tam, tańczyć, śpiewać i fruwać, i są jeszcze wymagania materialne, że ma być bogaty i mieć "wypasioną furę", albo, że "taka laska będzie pasować do mojego wizerunku", lub jedno z moich ulubionych: "młodszą łatwiej sobie wychować" ;D
Te trzy ostatnie przykłady to często przykład braku dojrzałości i rozumienia miłości tak w ogóle. Zabawny i smutny jednocześnie. Bardzo nie chciałabym oceniać tego rodzaju dobierania się w pary i szukania miłości, bo każdy z nas jest inny i inną ścieżką podąża, i wiem, że brzmi to jak krytyka. Ja po prostu tego nie rozumiem. Próbowałam przez lata, na wiele sposobów, uwierzcie mi, ale nie rozumiem takiego podejścia, tego "odhaczania" wymagań. I mieszkania ze sobą, żeby "sprawdzić", czy ktoś mi będzie pasował, i nie rozrzucał skarpetek dookoła... Jak to w ogóle brzmi w kontekście miłości do drugiego człowieka??? I kalkulacji też nie rozumiem, choć wiem, że ta jest często podyktowana trudnymi doświadczeniami, zranieniami i lękami.
Pojawił się też nawet wątek pozytywny w tym wyznaczaniu wymagań. Niektórzy proponują, że trzeba sobie napisać listę cech, jakie ma posiadać wymarzony partner, i mocno o tym myśleć, i wierzyć. I że takowego się wtedy przyciągnie. I nie ma kompromisu! Tylko taki i koniec!
Chm...
I na tym polu pełnym śpiących sosen chyba doszłam do tego, że ja już nie chcę się z tym siłować, i nie będę starała się zrozumieć. To w moim przypadku nie ma sensu. I wtedy uspokoił się sztorm moich myśli na ten temat, i w tym spokoju wypłynęła Moja Myśl. I Moja Wiara.
I to jest coś co gra mi w sercu, jak najpiękniejsza orkiestra świata, albo najświetniej zgrany zespół jazzowy ;)
Dla mnie oczywiste jest to, że mamy duszę i że jest Bóg, który nas kocha i o nas dba, jeśli Mu/Jej na to pozwolimy. I że poza tym światem materialnym, który widzimy, słyszymy i dotykamy, jest też świat duchowy. I na tym poziomie materialnym, cielesnym porozumiewamy się rozmową, spojrzeniem, słuchem i dotykiem, ale myślę, że nie zdajemy sobie sprawy, ile jeszcze jest kanałów porozumienia na tym niepoznanym poziomie duchowym. Myślę i mam jakieś silne przeczucie, że tam się dzieją jakieś nieprawdopodobne rzeczy między naszymi duszami, we wszystkich relacjach. I że one się umawiają między sobą, trochę niezależnie od naszych "widzimisiów", które wymyślamy sobie świadomie, tu w świecie materialnym. I jeśli zaufamy tym naszym duszom, to one nas poprowadzą do miejsc i ludzi, które są dla nas najlepsze, a może najwłaściwsze, choć niekoniecznie najłatwiejsze. Bo my tu na Ziemi jesteśmy przecież po to, żeby się rozwijać, uczyć i podejmować nowe wyzwania. I jeśli nasza Bratnia Dusza okaże się być jeszcze nie całkiem dojrzały/a, niezbyt zorganizowany/a, nie całkiem zaradny/a, z zupełnie dziwnym zawodem, i spotkamy Ją/Jego na drugim krańcu świata, i nie będzie tańczyć, choć my lubimy, ani śpiewać i niestety nie będzie umiała fruwać, za to będzie nas chciała kochać w tym samym czasie tak jak Ty Jego/Ją i akceptował/a takimi jakimi jesteśmy, i te nasze Dusze będą do siebie ciągnąć, to co? Odrzucisz Ją/Jego, bo rozrzuca skarpetki po domu? Serio??? to gdzie tu Miłość?
I żeby było jasne, nie mam tu na myśli związków patologicznych i toksycznych. Tylko zwykłe codzienne problemy i trudniejsze cechy naszych charakterów.
Przecież żadne z nas nie jest idealne. To też wszyscy wiemy. I dojrzewać możemy razem, obok siebie, i uczyć organizacji czasu i przestrzeni, i tej zaradności życiowej, i wszystkiego innego, i przeprowadzić się możemy do innego miasta, czy nawet kraju. I my będziemy tańczyć, a Twoja Bratnia dusza będzie podziwiać, a może któregoś dnia otworzy się i zatańczy z nami przez 5 sekund. A jak nie, to też nic się przecież nie stanie.
I teraz najważniejsza część. Jeśli wybierasz tylko rozsądkiem i listą wymagań, to te "skarpetki" rzeczywiście będą Ci przeszkadzać i wszystko okaże się problemem. Ale jeśli dopuścisz do głosu swoją duszę, i pozwolisz sobie poczekać cierpliwie i spotkać prawdziwą Bratnią Duszę, to okaże się, że ten ktoś lub brak tego kogoś (bo trzeba też akceptować ze spokojem i zaufaniem dany nam czas samotności. Też po coś jest :) będzie dla Ciebie idealny dokładnie na ten czas Twojego życia, przyniesie dokładnie to czego potrzebujesz teraz i na najbliższą lub też dalszą przyszłość. I może okaże się, że te wymagania i marzenia, które świadomie trochę z nas każdy i tak nosi w sobie, w tajemniczy sposób zostaną spełnione, w mniejszej lub większej części, a trudy i problemy dnia codziennego i charakteru znosi się łatwiej. Bo jest miłość i akceptacja, i wolność.
Jest w tym też ukryty mały, niewinny, ale bardzo znaczący kruczek. Nasza dusza jest mądra, ale nie przeskoczy wiedzy i doświadczenia, które posiedliśmy do tego momentu naszego życia. I jest bardzo wrażliwa. I jeśli od lat nie zwracaliśmy na Nią uwagi, nie dbaliśmy o Nią, nie staraliśmy się rozwiązywać naszych problemów emocjonalnych i być lepszymi ludźmi, to nie zdziwmy się, jeśli Dusza poprowadzi nas do podobnej pokiereszowanej Bratniej Duszy, i będzie trudno, albo nic nie będzie... Dlatego dbajmy o siebie, rozwijajmy się, i kochajmy siebie świadomie. Wtedy jest większa szansa na fajny związek i piękną miłość :)
Problem w tym, że wielu z nas ma zamknięte drzwi do własnej duszy. Nie słuchamy i nie słyszymy sami siebie. Nic dziwnego, że w takich przypadkach ludzie próbują szukać "sami", w strachu, że przegapią jakieś szanse, wystawiają się na stresy, wstyd i ocenianie, biorą na barki odpowiedzialność za wszystkie swoje wybory, i spieszą się, spieszą... A wystarczy pomyśleć, że nie mamy wpływu na wszystko, nie jesteśmy z tym sami, ani z niczym innym, otworzyć drzwi do własnej duszy, odetchnąć głęboko, uwolnić się, choćby częściowo od tej odpowiedzialności, zaufać i po prostu żyć. Tak jak podpowiada nam w danym momencie serducho. Serducha nasze są baaaardzo mądre.
I żeby było jasne, nie twierdzę, że w tej sytuacji można zamknąć się w domu i cierpliwie czekać, aż zjawi się u progu jedna z naszych Bratnich Dusz. Bez przesady!
Trzeba żyć, cieszyć się życiem, pracować, wychodzić do ludzi, podróżować, wystawić sobie profil na portalu randkowym (jeśli tam Cię serce woła), dawać szansę swojej Duszy na spotkanie, ale słuchać, słuchać, słuchać, co podpowiada ta nasza Dusza, gdzie prowadzi, dokąd ciągnie. Zaufać Jej i Bogu, bo przecież jesteśmy jednym. Jeśli pragniemy Miłości, to Dusza i Bóg wskażą nam dokąd pójść, żeby się odnaleźć. I jeśli, tak jak mnie do tej pory, nie ciągnie na portale randkowe, to nikt mnie nie przekona, że tam spotkam Bratnią Duszę. Chyba, że któregoś dnia mnie pociągnie, to dam Wam znać ;P
Wiem, że moje serce wie lepiej od najmądrzejszych książek, psychologów i najszczerszych przyjaciół.
I Twoje też. Posłuchaj....
Po prostu, żyjmy w zgodzie ze sobą i swoją Duszą, i nic na siłę...;)
PS: A to, że można kogoś kochać, i nie móc być razem, to jeszcze inna para kaloszy i inne rozmyśliania...
English Version :)
About romantic love and soul mates...
Phew... This time it will be long ;)
For those who don't know me, I say yes! I am an idealist ;P but I allow the thought that in some time I may introduce a correction to my thoughts about love. Or not ;)
And yet another Valentine's Day has passed...
Some people don't like Valentine's Day. I'm not surprised. As if only on this day there was time for exceptional love and showing it. Obviously not.
I quite like this holiday. It all depends on what glasses we look at it through. Hearts are floating everywhere, and the air is thick with all kinds of romance and the words "I love you" appear more often than usual. And this is always a very important sentence. A sentence that should envelop us, fill us and flow from us every day. Not only on Valentine's Day, and not only to romantic partners, but above all to ourselves, to our children, families, animals, nature, friends and even enemies. But that's a topic for other thoughts.
On Sunday I walked through wild fields and a pine forest. The sun was shining with the first stronger rays and the wind was blowing... You know the kind of wind that tries to make us dance, whispering something important in our ears, brushes our cheeks with windy lips. And on top of that, it also draws in the sun's rays, and there's some wonderful, subtle madness going on. And this radiant wind brings thoughts like pollen particles or seeds. They settle in the head. And sometimes after a few days, and sometimes right away, they begin to germinate quietly.
I think I discovered something in this field of sleeping pines.
I grew up, like many of us, with a dream of great love. You know this, princess, prince, preferably on a white horse, that they meet, marry and live happily ever after. We know that, right? This dream was created for us by all these fairy tales, movies, the Christian religion, but also by a deep desire for love, completely independent of everything else. Because each of us needs love and acceptance in life. And this is an indisputable fact.
Years passed, and my dream of great love began to grind. Event after event, I experienced my heartbreaks. Surprised that the first one wasn't this one. Neither the other nor the next. Disappointment that it's so hard to find someone who at the same time wants to love you as you love him. And all along this, like dominoes, fairy-tale relationships of friends began to collapse, their problems began to rise, with the lack of mutual understanding, with different approaches to life, to raising children ... you know how much there is.
At the same time, my friends, but also wise books and articles, modern psychology, began to point me in a different direction of thinking about love and relationships. The first thing I had to reconstruct in my head was that there is no one love for life, that you can go with someone for a while, then break up, and then move on with someone else. And I understood and accepted it a long time ago.
And then the stairs (tough part) began...
It turned out that most people approach love and romantic relationships quite reasonably. And the older I get, the more around technology, the Internet and consumption, the more I have the impression that people are looking for love by calculating what and with whom they can achieve, or that it's time, because then it will be too late, or that what people will say, etc. Others try to "tick off" some requirements that this person has to meet. First in appearance, that it should be such and such, or such and such. And then a whole range of character features, that he has to be mature, organized, resourceful, with such profession or another, live here or there, dance, sing and fly, and there are also material requirements that he has to be rich and have a "fancy car", or that "such a chick will fit my image", or one of my favorites: "younger is easier to raise" ;D
These last three examples are often an example of a lack of maturity and understanding of love in general. Funny and sad at the same time. I really don't want to judge this kind of pairing and looking for love, because we are all different and follow different paths, and I know that sounds like criticism. I just don't understand it. I've tried over the years, in many ways, believe me, but I don't understand this approach, this "checking off" requirements. And living together to "check" if someone will suit me, and not throwing socks around ... How does it even sound in the context of love for another human being??? And I don't understand the calculation either, although I know that this one is often dictated by difficult experiences, wounds and fears.
There was even a positive thread in this setting of requirements. Some suggest that you write down a list of qualities you want your ideal partner to have and think hard about it and believe it. And that it will attract your ideal partner. And there is no compromise! Just this and that's it!
Chm...
And in this field of sleeping pines, I think I've come to the point that I don't want to wrestle with it anymore, and I won't try to understand. It doesn't make sense in my case.
And then the storm of my thoughts on this subject calmed down, and in this calmness My Thought flowed. And My Faith.
And this is something that plays in my heart, like the most beautiful orchestra in the world, or the most well-coordinated jazz band ;)
For me it is obvious that we have a soul and that there is a God who loves us and cares for us if we let Him/Her. And that beyond this material world that we see, hear and touch, there is also a spiritual world. And on this material, bodily level, we communicate by talking, looking, hearing and touching, but I don't think we realize how many more channels of communication there are on this unknown spiritual level. I think and have a strong feeling that there are some incredible things going on between our souls, in all relationships. And that they date each other, somewhat independently of our "whimsies", which we consciously invent, here in the material world. And if we trust these souls of ours, they will lead us to the places and people that are best for us, and perhaps the most appropriate, although not necessarily the easiest. Because we are here on Earth to develop, learn and take on new challenges. And if our Soulmate turns out to be not quite mature yet, not very organized, not quite resourceful, with a completely strange profession, and we meet her/him on the other side of the world, and they won't dance, although we do like it, or sing and unfortunately they won't be able to fly, but they will want to love us at the same time as we them and accept us as we are, and our Souls will pull us together, then what? Will you reject them because they're throwing socks around the house? Seriously??? where is Love here then?
And to be clear, I don't mean pathological and toxic relationships. Just ordinary everyday problems and more difficult traits of our characters.
After all, none of us are perfect. We all know that too. And we can mature together, next to each other, and learn the organization of time and space, and this resourcefulness of life, and everything else, and we can move to another city or even a country. And we will dance and your Soulmate will admire and maybe one day they will open up and dance with us for 5 seconds. And if not, then nothing wrong will happen.
And now the most important part. If you choose only with common sense and a list of requirements, then these "socks" will really bother you and everything will turn out to be a problem. But if you let your soul speak, and allow yourself to wait patiently and meet a real Soul Mate, it will turn out that this someone or the lack of this someone (because you also have to accept the time of solitude given to us with peace and trust. There is also a purpose :) will be perfect for you exactly for this time of your life, it will bring exactly what you need now and for the near or distant future. And maybe it will turn out that these requirements and dreams, which each of us consciously carry in ourselves anyway, will mysteriously be fulfilled, to a greater or lesser extent, and the hardships and problems of everyday life and character will be easier to bear. Because there is Love and Acceptance and Freedom.
There is also a small, innocent, but very significant trick hidden in it. Our soul is wise, but it will not surpass the knowledge and experience we have acquired up to this point in our lives. And it's very sensitive. And if for years we have not paid attention to It, we have not cared for It, we have not tried to solve our emotional problems and be better people, then let's not be surprised if the Soul leads us to a similar scarred Soulmate, and it will be difficult or there will be nothing ... Therefore, let's take care of ourselves, let's develop ourselves, and let's love ourselves consciously. Then there is a better chance for a nice relationship and beautiful love :)
The problem is that many of us have a locked door to our own soul. We don't listen and we don't hear ourselves. No wonder that in such cases people try to look "on their own", in fear that they will miss some opportunities, they expose themselves to stress, shame and judgment, put on their shoulders the responsibility for all their choices, and hurry, hurry ... And if we just thought for a moment that we don't have influence on everything, we are not alone with all this or with anything else, open the door to our own soul, breathe deeply, free ourselves from this responsibility, at least partially, trust and simply live. As the heart tells us at the moment. Our hearts are sooooo smart.
And just to be clear, I'm not saying that in this situation you can lock yourself in the house and wait patiently for one of our Soulmates to show up on your doorstep. Without exaggeration! ;)
You have to live, enjoy life, work, go out with people, travel, set up a profile on a dating website (if your heart is calling you there), give your Soul a chance to meet, but listen, listen, listen to what your Soul tells you, where it leads, where it pulls. Trust It and God, because we are One. If we want Love, the Soul and God will show us where to go to find ourselves. And if, as I am so far, I am not drawn to dating sites, no one will convince me that I will meet a Soulmate there. Unless one day I'm attracted to it, I'll let you know ;P
I know that my heart knows better than the wisest books, psychologists and most sincere friends.
And yours too. Listen....
Just, let's live in harmony with ourselves and our Soul, and don't force anything...;)
...and peace and humility and freedom...
...then the magic begins to happen...
PS: And the fact that you can love someone and not be able to be together is another pair of wellingtons and other thoughts...
"...Od jakiegoś czasu zbieram się do pisania krótkich tekstów. Od jakiegoś czasu, niemal co tydzień przypływa do mnie jakaś myśl, którą być może warto się podzielić.
Warto dzielić się przemyśleniami, bo myśli są jak domino. Jedna drugą popycha i tym sposobem pędzą te nasze myśli przez świat. A że życiowe domino ma nieskończenie wiele rozgałęzień, to dzięki temu może powstać nieskończenie wiele inspiracji i efektów. Motylich i nie tylko...
To taka dodatkowa, spontaniczna dzisiejsza myśl ;)"
